جهانی شدن معماری به هیچ‌وجه به معنای نابودی معماری ایرانی نیست. ارتباطات نمی‌تواند از بین برنده باشد. اشکال اصلی که در ذهن ما از جهانی شدن ایجاد شده این است که فرهنگ غالبی به وجود می‌آید و ما هم قدرت نداریم و هر چه می‌گوید باید انجام دهیم. اگر ما خودمان را به این صورت در مقابله با جهانی شدن قرار بدهیم مثل این است که بگوییم «هر چیزی که معماری جهانی به ما می‌گوید و می‌آموزد را نباید انجام دهیم چون ما خودمان معماری خوب و درخشانی از گذشته داریم و همان را کپی میکنیم». در حالی که این تقلید به همان اندازه به معماری ما ضرر می‌زند که مقاومت کردن در مقابل جهانی شدن. (مصاحبهٔ منتشر شده در کتاب اندیشهٔ معماران معاصر ایران، سال ۱۳۸۹)
