راهول مهروترا | Rahul Mehrotra

ما {معماران} باید حواسمان باشد که بناها آدم‌ها را از هم جدا می‌کنند. بنابراین، چیزی که می‌خواهم بدانم این است که چگونه می‌توانیم مرزهایی از ساختمان را که آدم‌ها را از هم جدا می‌کند نرم کنیم؟ من اسمشان را می‌گذارم تدریج‌های حریم خصوصی. پس این نوع گذارها خصوصی را به طور ناگهانی از عمومی جدا نمی‌کنند، بلکه جداسازی را از طریق یک گرادیان انجام می‌دهند.

بنگله‌های انگلیسی یک مثال خوب است که ایوان آن یک فضای نیمه‌عمومی است. هر زمان که کسی می‌آید که یک فرش را به مالک انگلیسی این بنا بفروشد، معامله در همان ایوان انجام می‌شود، نه در اتاق نشیمن داخل خانه. اما وقتی یک افسر دیگر می‌آید، به داخل اتاق نشیمن راه می‌یابد. پس توجه به این نکات ظریف در مقام طراح شما را قادر می‌سازد در صورت لزوم به شکلی سودمند مسائلی از این دست را بررسی کنید و از بین ببرید. اساساً هرچه زمینه را دقیق‌تر درک کنید، برای مداخله‌ی سازنده و حساس در آن مجهزتر خواهید بود. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۲۳)

تمرکز کاملاً آگاهانه بر منطقه‌گرایی در دههٔ ۱۹۹۰ رخ داد، اما پیش از آن نشانه‌هایی از منطقه‌گرایی انتقادی در آثار حبیب رحمان، آچوت کانوینده، راج روال، دوشی، کورئا و بسیاری دیگر از معماران در اوائل دههٔ هفتاد وجود داشت. در دههٔ نود این نگرش‌ها به منزلهٔ واکنشی به جهانی‌سازی وزن انتقادی قابل توجهی یافت.

از این حیث که چه چیز هویت ما را می‌سازد، من می‌گویم که به طور کلی، ما در مقام معمار هویت‌مان را کشف نمی‌کنیم، آن را می‌سازیم. هویت‌ها روزانه ساخته می‌شوند. به همین ترتیب، در دهه‌های چهل و پنجاه هندوستان با گاندی شناخته شد؛ جنبش آزادی، ریاضت و پرهیز از خشونت. هویت هندی با این مفاهیم ساخته و ادراک شد. سپس نهرو هویت ما را برای تبدیل شدن به دولتی مدرن ساخت و از معماری برای تحقق آن استفاده کرد. و ما همگی به آن ارزش‌ها باور داشتیم.

پس نسل نخست معماران هندوستان در حال ساختن هویت پان‌هندی بودند. اما من می‌گویم که هویت ما یک پروژهٔ ناتمام است. در حال ساخت است و همیشه خواهد بود. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۲۳)