آیندهٔ معماری در گروی آیندهٔ انسان‌ها است. مادامی که حتی یک نفر روی زمین زندگی می‌کند نیاز به خانه نیز وجود دارد، یعنی جایی که گفتگوی مستمر انسان با طبیعت را امکان‌پذیر کند. معماری به مثابه یک آینه تصویری راستین (گاهی هیجان‌انگیز، گاه بی رحم) از جامعه و زندگی نشان می‌دهد. معماران باید فضاها را طوری نظم ببخشند که با چرخه خورشیدی، با تناوب فصل‌ها و با توانایی انسان برای سکونت در زمین هماهنگی داشته باشد. برای همین لازم است به حرفه خود علاقمند باشیم. آخرین باری که لویی کان را در سال 1969 در ونیز دیدم یواشکی در گوشم زمزمه کرد که برای اینکه معمار خوبی باشی باید کار کنی و کار کنی و کار کنی. (در گفتگو با مجلهٔ The Ground، سال 2016)
